اگر توانمندسازی را فرآیندی بدانیم که طی آن‌ افراد،گروه‌ها و جوامع از وضعیت موجود زندگی و شرایط حاکم بر آن آگاهی پیدا می‌کنند و برای رسیدن به وضعیت‌ مطلوب،اقدام‌هایی آگاهانه و سازمان‌یافته،انجام‌ می‌دهند،از این منظر توانمندسازی سبب ایجاد قابلیت‌ در افراد و گروه‌های محروم برای مشارکت فعال و آگاهانه‌ در تأمین رفاه فردی و اجتماعی می‌شود.
اگرچه برنامه‌ توانمندسازی افراد و جوامع در قلمرو حمایت‌های‌ اجتماعی است اما باتوجه‌به اینکه هدف نهایی آن منجر به فقرزدایی می‌شود بنابراین موفقیت برنامه‌های‌ فقرزدایی نیازمند طراحی و اجرای برنامه‌های‌ توانمندسازی است.(وزارت رفاه و تأمین اجتماعی، مرداد ۱۳۸۴).
این برنامه‌ها ، از طریق همکاری‌های بین‌بخشی و فرابخشی و مشارکت ذی نفعان و گروه‌های هدف در تمام‌ سطوح سیاستگذاری ، برنامه‌ریزی ، اجرا ، نظارت ، بهره‌ برداری گزارش‌دهی و ارزشیابی صورت می‌گیرد و طی آن‌ فرد ، خانواده ، اجتماع و حوزه‌های وسیع‌تر جامعه در ابعاد مختلف فردی-روان‌شناختی ، اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و حقوقی به ظرفیت‌ها و توانمندی‌های مطلوب‌ نایل می‌شوند .
در شماره گذشته به بررسی مسایل و مشکلات پیش روی‌ زنان سرپرست خانوار پرداختیم و نوشتیم که زنان‌ سرپرست خانوار و افراد تحت تکفل آنان از زمره گروه‌های‌ جمعیتی هستند که در وضع معیشتی نامناسبی قرار گرفته‌اند و کمک‌های موردی و پراکنده سازمان‌های‌ حمایتی جوابگوی مشکلات و نیازهای آنها نیست.در همین زمینه وزارت رفاه و تأمین اجتماعی به عنوان متولی‌ رفاه اجتماعی جامعه به ویژه زنان خودسرپرست و سرپرست خانوار طرحی را با عنوان طرح جامع‌ توانمندسازی زنان خودسرپرست و سرپرست خانوار، ارایه کرده است که در ادامه می‌خوانید.