ما در شهر تهران زندگی می کنیم و تهران پایتخت و کلان شهر ایران است. در تهران، امکانات شهری نسبتاً خوب و فراوانی وجوددارد. بوستان ها، پاساژها، مراکز خرید، موزه ها، باشگاه ها، سینما، تئاتر، شهربازی، رستوران و …
اما همه ی این شهر متعلق به افراد بیناست.
آخرین باری که یک فرد نابینا در سطح شهر دیده ایم کی بوده است؟؟
آخرین باری که یک کودک نابینا را در سطح شهر دیده ایم کی بوده است؟؟
ما در شهر افراد نابینا نداریم یا شهر ما فقط برای بیناهاست؟!؟!
به یاد داشته باشیم:
۱-گروه های معلولین نیاز به فضاهای شهری مناسب دارند.
۲-در بین جامعه معلولین، نابینایان آسیب پذیرتر بوده و نیازمند فضاهای مناسب تری هستند.
۳-در ایران متأسفانه با توجه به نوع مبلمان شهری و عدم توجه کافی به نیازهای این دسته از افراد ، حتی موضوعات بدیهی و ابتدایی برای ایشان مانند توجه به تفریح ، اوقات فراغت ، آموزش خارج از مدرسه ، ورزش ، موسیقی و … پیش بینی نشده است.
۴-نبود امکانات مناسب برای این افراد سبب شده است که عمدتاً در خانه بمانند و در میان افراد فعال جامعه قرار نگیرند.
۵-ایجاد مراکزی که بتوانند فراتر از سواد آموزی عملکرد داشته باشند برای افراد و کودکان نابینا ضروریست که در آنجا به تفریح ، کسب نشاط ، سلامت ، مهارت و … مشغول شوند.
بر اساس مطالعات انجام شده در منطقه ۱۵ شهرداری بیان شده است که تعداد قابل ملاحظه ای از نابینایان شهر تهران در این منطقه زندگی می کنند . با توجه به شناخت و آگاهی نسبت به این مطالعه انجام شده شهرداری منطقه ۱۵ ، ساختمانی را به متراژ ۳۰۰ متر مربع در محله افسریه خ ۲۱ برای این مهم در نظر گرفته است تا با تجهیز و آماده سازی آن امکانی را فراهم آورد تا نابینایان به ویژه کودکان نابینا و کم بینای شدید بتوانند در آن فارغ از سواد آموزی ، مهارت های ارتباط ، همدلی ، اعتماد به نفس و سایر مهارت های زندگی را در قالب بازی و سرگرمی بیاموزند و از آن امکانات بهره ببرند . بدیهی است تمام خدمات مرکز برای مخاطبان رایگان بوده و در صورت مشارکت افراد و یا بنگاه های اقتصادی این فعالیت به نام ایشان معرفی و می توانند به عنوان اجرای مسئولیت پذیری اجتماعی خود از این امکان بهره برده و تبلیغات و اطلاع رسانی را برای معرفی این کار بزرگ به نام برند خود انجام دهند.